Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν , ο καθολικισμός όμως προχωρεί πιο πέρα ακόμα:
κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, έναν Χριστό που τον έχει κατασυκοφαντήσει και καθυβρίσει, έναν Χριστό, αντίθετο του Χριστού.
Κηρύττει τον Αντίχριστο, σας το ορκίζουμαι, σας διαβεβαιώ!
Ο καθολικισμός της Ρώμης πιστεύει πως χωρίς την παγκόσμια κρατική εξουσία η Εκκλησία δε θα μπορέσει να κρατηθεί όρθια στη γη και κραυγάζει: Non posumus (Δεν μπορούμε)
Κατά τη γνώμη μου ο καθολικισμός της Ρώμης δεν είναι καν μια πίστη, μα απλώς και μόνο η συνέχεια της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τα πάντα είναι υποταγμένα σε αυτή την ιδέα της Αυτοκρατορίας αρχίζοντας απ'την πίστη.
Ο πάπας, άρπαξε τη γη, έκατσε σε επίγειο θρόνο και πήρε το ξίφος στα χέρια του.
Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, τη ραδιουργία, την απάτη, το φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα, παίξανε με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού,
όλα, όλα τα προδώσανε
για να καρπωθούν χρήματα,
για να κερδίσουν την ανάξια επίγεια εξουσία.
Δεν είναι λοιπόν αυτά, διδασκαλία του Αντιχρίστου;
Πώς να μην ξεφύτρωνε από κει ο αθεϊσμός;
Ο αθεϊσμός από εκεί έχει πηγάσει, από τον ρωμαιοκαθολικισμό".
.....................................................
"Όσο για το Χριστό , στην πρώτη και έσχατη εμφάνισή του μέσα στο έργο του Ντοστογιέφσκι, δεν παραλείπει να κάνει δυο μνημειώδεις κινήσεις.
Πρώτον δε βγάζει μιλιά απέναντι στους μύδρους του ιεροεξεταστή και δεύτερον αποχωρώντας από το μυθιστόρημα, σκύβει και φιλάει το γέρο στα λιπόσαρκα χείλη του.
Το αίνιγμα και το χλευασμό αυτού του ασπασμού (που καίει την καρδιά) η Ιστορία και μαζί της το ρώσικο Έθνος δεν παύουν να τους ανακαλούν , όπως εξάλλου δεν παύουν να αναλογίζονται τον τελικό αναθεματισμό του Ιεροεξεταστή : "Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια..ποτέ, ποτέ!"
(Απ' το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ:" Ντοστογιέφσκι" εκδόσεις Καστανιώτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου